Από την αρχή, για μένα και φαντάζομαι για πολλούς άλλους, η λύση ήταν μία. Μία και ουτοπική! Έπρεπε να αποφασίσουν οι πολιτικοί αρχηγοί ότι το ζήτημα είναι μέγιστης εθνικής σημασίας και ότι αφήνουν τα κόμματα, μέχρι να βρεθεί μία εθνική λύση, να την προτείνουν, να την αποπερατώσουν και μετά να ξαναρχίσουν το πανηγύρι που τόσα χρόνια έχουν συνηθίσει.
Από την απόφαση Παπανδρέου όμως, τότε στο Καστελόριζο, όχι τώρα. Από εκεί έπρεπε να βρει τα ...κουράγια, να καλέσει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών και να ξεκινήσουν το εθνικό σχέδιο. Κοινές αποφάσεις, κοινές ανακοινώσεις και το βασικό, ξεκάθαρη πολιτική εκτός κομμάτων.
Έτσι και οι δανειστές θα έβλεπαν ότι η χώρα είναι ενωμένη και ότι δεν έχουν άλλη εναλλακτική, π.χ. μέσω εκλογών, που γνωρίζουν ότι όλο και κάποιος θα βρεθεί να ακολουθήσει την...παγίδα και ο λαός θα καταλάβαινε ότι το ζήτημα είναι σημαντικό, αλλά σε τέτοιες στιγμές η άθλια κωμωδία που βλέπουμε τόσα χρόνια παραμερίστηκε και οι αρχηγοί είναι ενωμένοι και πέρα από μικροκομματικά συμφέροντα.
Γιατί ένα από τα βασικά στοιχεία που βλέπουν οι δανειστές και όπως είναι λογικό εκμεταλλεύονται, είναι η διχόνοια και οι διαμάχες που έχουμε στο εσωτερικό. Από τα κόμματα που ξεκινάει, μέχρι τον λαό, που λογικό είναι, έχει χωριστεί σε στρατόπεδα. Λογικό βέβαια για τον λαό, γιατί για εμένα δεν είναι ούτε αυτό. Με ξεπερνάει! Όπως με ξεπερνάνε όλοι οι σχολιασμοί που ακούω από τα πολιτικά πρόσωπα, που εμείς οι ίδιοι έχουμε εκλέξει! Πάντα με μικροκομματικό προσανατολισμό, πάντα θα ακούμε εσείς κάνατε αυτό, εσείς πριν τόσα χρόνια, εμείς κάναμε τούτο...και όλα αυτά τα ωραία. Όχι για την Ελλάδα όμως, για το κόμμα!
Αλλά να μου πείτε εδώ δεν τα βρίσκουμε με τον γείτονα μας εμείς οι ίδιοι, θα τα βρουν αυτοί? Δεν ξέρω. Έχω απογοητευτεί πάρα πολύ με το όλο σκηνικό. Από τα κόμματα είμαι απογοητευμένος γιατί εδώ και τόσα χρόνια - και προ κρίσης- βλέπω μόνο κοκορομαχίες και ένα στάσιμο κράτος. Ούτε ανάπτυξη ουσιαστική, ούτε τίποτα! Τόσα χρόνια έχουμε φάει πακέτα χρηματοδοτήσεων και δεν έχουμε κάνει τίποτα! Τίποτα όμως, μία Ολυμπιάδα, μία φούσκα στο χρηματιστήριο και ένα κάρο λαμογιές. Που δυστυχώς βγαίνουν τώρα προς τα έξω και απλά τα χαζεύουμε σαν χάνοι!
Όχι ότι ο λαός είναι καλύτερος. Ξαφνικά όλοι έγιναν πατριώτες, κακόμοιροι και ταλαιπωρημένοι. Ξεχνάνε ότι ο λαός είναι όταν κάποιοι (οι περισσότεροι) αγρότες φυτεύουν μία ρίζα για να πάρουν επιδότηση και μετά αγοράζουν τζιπ και χτίζουν σπίτια, ότι έπαιρναν δάνεια για να πάνε διακοπές (!) και πιστωτικές κάρτες για να αγοράζουν μ@λακίες, ότι όταν τους ρωτούσε ο μάστορας ή ο γιατρός 40 χωρίς, 50 με απόδειξη, όλοι απαντούσαν 40, ότι ο λαός είναι όταν ένα νησί έχει δεν ξέρω κ εγώ πόσους τυφλούς, με χαρτί (!) και ένα σωρό τέτοια όμορφα!
Φταίει ο λαός? Ναι γιατί όχι? Αυτούς που εκλέγουμε ποιος τους ανεβάζει? Μόνοι τους? Και ας πούμε ότι δεν έχουμε άλλους και μας πιάσανε κορόιδο (βέβαια, όταν επί τόσα χρόνια ανεβοκατεβάζουμε δύο κόμματα, μάλλον μας αρέσει ή είμαστε πολύ ηλίθιοι και απλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε!), ας το πάμε πιο φιλοσοφικά: όταν εμείς είμαστε έτσι, γιατί να μην είναι και αυτοί?
Για αυτό είπα ουτοπική μία εθνική συμμαχία/συμφωνία. Δεν γουστάρουμε. Δεν γουστάρουμε και σαν λαός. Είμαστε παρτάκιδες... και αν τόσα χρόνια νομίζαμε ότι: "είμαστε Έλληνες και πάντα βρίσκουμε την άκρη και τους κοροϊδεύουμε", φαίνεται ότι μας άφηναν να το νομίζουμε αυτό και τώρα ήρθε η ώρα να μας το αποδείξουν.
Δυστυχώς θέλουμε ένα σοκ! Και το σοκ είναι αυτό ακριβώς που ζούμε ή και που θα ζήσουμε. Η μ@λακία είναι ότι την πληρώνουν αυτοί που δεν θα έπρεπε να την πληρώνουν. Που ήταν σωστοί. Πάντα αυτοί δεν την πληρώνουν όμως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου